ชีวิตดราฟท์ฝึกงาน ตอนที่4 ทำงานวันแรก

หลังจากที่เราเราทั้งสามได้ที่ฝึกงานที่เดียวกันแล้ว หลังจากนั้นไม่นานก็ได้เวลาฝึกงานเเล้ว เพื่อนหลายๆมักจะตื่นเต้นกับการฝึกงานวันแรก หลายคนมีอาการนอนไม่หลับ กลัวการเดินทางไปสถานที่ใหม่ กลัวการพบเจอคนใหม่ที่กำลังเข้ามาในชีวิต กลัวจะเข้ากับที่ทำงานไม่ได้ กลัวเหงาไม่มีเพื่อนเพราะต้องไปฝึกงานคนเดียว กลัวการเริ่มต้นชีวิตใหม่สังคมใหม่ บางคนก็ชอบอยากจะฝึกใจเเทบขาดนับวันนับเดือนรอเลย ส่วนตัวผมเเละเพื่อนอีกสามตัวที่ไปฝึกงานด้วยกันรู้สึกเฉยๆกับการฝึกงานวันแรกไม่ได้มีอาการอะไรเท่าไหร่อาจเป็นเพราะสมัยวัยรุ่นพวกผมมักหารายได้เสริมจากการไปทำงานพาร์ทไทม์ ทำให้มีประสบการณ์พวกนี้อยู่เเล้วเลยไม่ค่อยตื่นเต้นเท่าไหร่

การฝึกงานวันแรกเราควรสร้างเฟิร์สอินเพรสชั่นที่ดีกับพี่ๆลุงๆป้าๆที่ทำงานเพื่อให้คนรอบข้างรู้สึกดีกับเรา ก่อนไปฝึกงานอาจารย์ก็เทรนพวกเรามาเข้มข้นว่า วันแรกต้องเเต่งตัวเรียบร้อยที่สุดในชีวิต เชื่อมั้ยครับผมเเต่ตัวเรียบร้อยขนาดเอาเสื้อยัดเข้าไปในเกงใน ๕๕๕ โคตรเรียบร้อย หนวดเหนิดนี่โกนให้กริ๊บ สองกระจกทีนี้เธอทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตอน14เลย และเรื่องการตรงต่อเวลาเป็นสิ่งที่สำคัญมาก สิ่งที่น่ากลัวที่สุดสำหรับการทำงานวันแรกก็คือไปสาย เพราะ ไม่ชินกับเส้นทาง กะเวลาการเดินทางไม่ถูก ไหนจะรถที่โคตรติดมากๆๆๆ ก่อนหน้านี้ก็เคยไปเเล้วครั้งนึงเเต่ก็ยังไม่ค่อยชินทาง เเละสุดท้ายคือ นิสัยนอนดึกขี้เกียจตื่นเป็นอะไรที่แก้ย๊ากยาก เเละในคืนนั้นก่อนฝึกงานช่วง5ทุ่มผมกับมายเเก๊งก็ได้นัดกันตามนี้

เรานัดเจอกันที่สะพานประปกเกล้าหกโมงครึ่งและผมได้รับมอบหมายให้โทรไปปลุกนายโยกเยก

เวลาสุดโปรดของผมคือช่วงตีสอง มันเป็นเวลาที่ทุกสิ่งทุกอย่างลงตัวมากผ่อนคลายสุดก็ช่วงนี้เเหละ เเละพรุ่งนี้ก็ฝึกงานวันเเรกต้องตื่นแต่เช้าตั้งไว้ซักตี 5 หักลบกลบหนี้ก็เท่ากับได้นอนเเค่ 3 ชั่วโมง นี่เริ่มสตร์ทตั้งเเต่ตี 2 กว่าจะหหลับอีกก็ประมาณ 2 ครึ่ง เท่ากับได้นอนเเค่ 2 ชั่วโมงครึ่ง ตายๆๆไม่ตื่นเเน่กู

เมื่อถึงเวลา 05:10 น. ก็ตื่นมาปิดนาฬิกาทีนี้เเหละหมดโควต้าเเล้วมึงหลับสบายมั้ยหละครับคุณดราฟท์ ตื่นมาอีกทีก็ 6 โมงข้าวเคิ่วนี่ไม่ต้องเเดกกันเเละเมื่อคืนผมกับเพื่อนก็นัดกันหกโมงครึ่งเเละต้องโทรไปลุกมันตอนตีห้าจบเเล้วทำงานวันแรกเซ็นใบลาออกเลยดีมั้ย 555 สุดท้ายก็สายทั้งเเก๊ง วันนั้นขับรถไปถึงจุดรวมพลก็เกือบเเปดโมงเเล้วสมาชิคมีเเค่ ผมกับไอเยก ไอเทพหายไปไหน นาทีนั้นเยกรู้สึกอยากกลับบ้านด่วน (อยากกลับบ้านด่วนแปลว่าปวดขี้) มันเลยตัดสินใจขับรถออกไปเลยค่อยเจอกันที่กระทรวง (ที่ที่พวกเราฝึกงานชื่อเต็มคือกระทรวงการคลัง)

เมื่อถึงที่นั่นก็เกือบเเปดโมงสี่สิบ ๕๕๕ เลยครับ สายเเล้วไงซวยเเล้วครับตายเเน่พวกมึง เซ็นใบลาออกทันมั้ย ผมก็เอาโทรศัพท์มาเปิดเเชทดูระหว่าที่ไอเยกกำลังไปกลับบ้านด่วน

สรุปคือที่มันหายไปเพราะ มันนอนไม่หลับมาหลับอีกทีก็เช้าเลยตื่นสายมาไม่ถูกอีกก็โทรบอกกันจดมาถึงจนได้

เมื่อพวกเราทั้งสามอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาที่นี้ก็ยื่นโง่เเล้วไม่รู้จะไปตรงไหนต่อก็เลยโทรหาพี่แอน (พี่แอนคือพี่ที่พวกเราโทรมาติดต่อไว้ตอนที่สมัครมาฝึกงานทำงานวันเเรกก็ต้องโทรหาพี่แอนก็เลย)

รูปโทร

ตอนที่โทรนี่ก็ใจเต็นมากโคตรกลัวโดนยิ่งเลยหัดเป็นเด็กเปรดตั้งเเต่วันเเรกเฟิร์สอินเพรสชั่นนี่ไม่ต้องพูดถึงเจ๊งไม่เป็นท่าสิ่งที่อาจารย์เทรนมานี่พังหมดเหลือเเค่เเต่ตัวเรียบร้อยกับหน้าหล่อๆของพวกเราเท่านั้น ๕๕๕ ขี้โม้ชิบหาย

เห้ยเงียบๆ ชู่ชู่ (เสียงปากเเล้วกำมือเหลือนิ้วชี้มาเเตะปลายจมูก พูดง่ายๆคือทำท่า จุ๊ๆ ) เห้ยเงียบๆ รับเเล้วๆ

โคตรเสียวเลยครับคุณผู้ชมจะโดนอะไรมั่งวะ

ดราฟท์: ฮัลโหลสวัสดีครับพี่แอนผมมาฝึกงานอะครับต้องไปตรงไหนอะไรยังไง (ทำเสียงอ่อนหวานอ้อนตีน)

พี่แอน: อ๋อถึงกันเเล้วหรอ (เหี้ยเเล้วไงโดนสนตีนเเน่ๆมาสายเนี่ย)

ดราฟท์: ใช่ครับพี่แอนพึ่งถึงครับรถเเถวนี้ติดมากเลยผมคิกว่าออกมาเช้าเเล้วนะเเต่ก็กะเวลามาไม่ทันจะให้พวกผมไปเจอที่ไหนครับ (เหตุผลรถติดเป็นอะไรที่ไม่น่าให้อภัยเลย แต่จังหวะนั้นคิดไรไม่ออกโม้ๆไปเผื่อรอด)

พี่แอน: เข้าตึกเลยรอพี่อยู่ชั้นล่างหรือไม่ก็ขึ้นไปรอที่หน้าชั้น 6 พี่ยังไม่ถึงเลยรถติดมาก (เห้ยรอดเฉยพี่แอนก็ยังมาไม่ถึง ๕๕๕ โคตรดีใจ ไอเหี้ยดีใจจัด ดีใจมาก โคตรดีใจ ฮี้ฮี้ววววเลยครับผม)

ดราฟท์: โอเคครับพี่แอนเดี๋ยวพวกผมรออยู่ข้างล่างเเล้วกัน

วางสาย

เเล้วพวกเพื่อนก็ถามว่าเป็นไง

ดราฟท์: เห้ยไอเหี้ยโคตรเจ๋งพี่แอนยังไม่มารถติด

เยก: เยดด โคตรโชคดี

เทพ: เนี่ยะนะถ้าพวกมึงไม่ได้บารมีกูนะชีวิตพวกมึงจบเเล้ว

ระแหว่งรอถ่ายรูปหน่อยอัพเดทลงโซเชียล

เมื่อพี่แอนมาถึง

มายเเก๊ง: กราบบบสวัสดีครับพี่แอนนนนน (มาถึงก็เลียก่อนเลยครับสร้างเฟิร์สอิมเพรสชั่น)

พี่แอน: อ้าวสวัสดีมาถึงกันนานยัง

มายเเก๊ง: โหพวกผมมาถึงนี่กันตั้งเเต่ 7.30 เเล้วครับเเล้วก็หาอะไรกินเเถวๆนี้อะครับอาหารเเถวนี้อร่อยดีนะครับ (พูดไปยิ้มไป ๕๕๕ โคตรตอเเหล)

เเล้วพี่แอนก็พาไปเเลกบัตรขึ้นตึก

พลังวิเศษของบัตรนี้คือสามารถขึ้นตึกได้เเละแสกนเข้าออกประตูโอ้โหโคตรเท่ห์

รรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร

เมื่อขึ้นไปถึงชั้นหกพวกผมไม่รู้ว่าใครเป็นใครก็ไหว้หมดเจอใครก็ไหว้หมดไหว้ยันตู้เย็นอะ พี่แอนก็พาพวกไปนั่งที่โต๊ะทำงานวางข้าวของสัมภาระต่างๆ บรรยากาศก็เเบบนี้เเหละครับ

เเล้วพี่แอนก็หายไปทิ้งพวกเราไว้กับความวังเวง ความรู้สึกเเบบโหที่นี่มันเงียบจัง ไม่สนุกเลย กูมาทำไรที่นี่วะ นี่กูจะโตเเล้วหรอเนี่ย วันก่อนยังปัญญาอ่อนอยู่เลย เเล้วก็มองหน้าเพื่อนคุยกันถึงเรื่องต่างๆเเบบโคตรกระซิบเดี๋ยวคนอื่นได้ยินเพราะภาษาพูดโคตรหยาบหลุดด่ากันบ่อยด้วยไม่รู้มีใครจดชื่อป่าว ๕๕๕ คุยเรื่องคนที่นี่ คุยเรื่องสถานที่ คุยการเดินทาง คุยการตื่น การนอน การกิน คุยเรื่องจะมีสาวเด็ดๆมาฝึกกับเรามั้ย คุยเรื่องฝ้าเรื่องผนัง ที่ไม่เกียวกับที่นี่เพราะไม่ได้เตรียมข้อมูลมาเลยถ้าโดนถามก็ตายอะ

บอกเลยว่าพวกผมโง่มาไม่รู้เรื่องอะไรเลยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่ที่มาฝึกชื่อหน่วยงานอะไร ไม่รู้ว่าเค้าทำอะไรกัน ไม่รู้ทุกอย่างที่ควรจะรู้ จากนั้นก็เกิดคำถามขึ้นมามากมายภายในหัว ที่นี่เค้าทำอะไรกันวะ เเล้วกูต้องทำอะไรบ้างวะ จะโดนถ่ายเอกสารอย่างเดี๋ยวเลยรึเปล่า หรือ จะต้องไปคอยรับใช้พี่ๆทุกๆอย่างทุกๆเรื่องไปถึงเรื่องส่วนตัว เเบบที่รุ่นพี่รุ่นที่ผ่านๆมาเล่าประสบการณ์ให้ฟัง บางคนก็เจอสิ่งที่ดี บางคนเจออะไรก่อม่ายรุ๊ เเล้วกูจะเจออะไรวะเนี่ย เเล้วพี่เค้าจะถามอะไรกูมั้ยเนี่ยยิ่งโง่ๆอยู่ ถ้าถามเกี่วกับกระทรวงนี่ตายเลยกูนี่โง่หมดใจ ทำไงดีว้าาาา

พอพี่แอนมาก็พาพวกเราทั้งสามคนไปเเนะนำตัวกับพี่ๆว่าใครเป็นใคร พี่คนนี้ชื่อนี่นะ พี่คนนั้นชื่อนู่นนะ ครับสวัสดีครับผมเทพครับ ผมดราฟท์ครับ ผมเยกครับ บอกเลยครับโคตรงงใครเป็นใครก็ไม่รู้จำไม่ได้คนเยอะ พอทักทาคนเสร็จก็มีพี่ๆเริ่มเข้ามาคุย ถามไถ่เรื่องทั่วไปมาจากไหนอะไรยังไง เดินทางมายังไง ร้านนั้นอร่อยร้านนี้อย่าไปกิน

ช่วงที่ไปฝึกก็เจอกับเพื่อนต่างโรงเรียน (ผมเรีนมหาลัยว่าโรงเรียน) นี่ครับคนเเรกเลยที่เจอ

คนนี่คือเพชรนิสัยดีเรียบร้อยสุภาพ เป็นคนคุยเก่ง มาจาก มช. ก็ทักทายกันไป เเล้วเพชรก็เล่าให้ฟังว่าที่นี่คือกระทรวงการคลังในนี้จะมีหน่วยงานอื่นๆอีก หน่วยงานนี้ทำงั้น หน่วยงานนั้นทำงี้ หน่วยงานเราทำพวกนี้นะ โคตรว้าวสุดสอดมากครับเพชรเล่นเอาพวกกูโง่หนักกว่าเดิม เเต่ขอบคุณมากที่เพชรค่อยบอกว่าอะไรคืออะไรพวกผมสงสัยอะไรก็ถามเพชร เพชรก็ตอบได้ทำการบ้านมาโคตรดี อยู่ซักพักเพชรก็ลงไปชั้นล่างไปทำงานของตัวเอง เเล้วก็ทิ้งให้พวกผมนั่งโง่กันอยู่สามคน

เเล้วพี่คนนี้ก็เดินเข้ามา

รรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร

เค้าก็เค้ามาพูดคุยว่าพวกเรารู้จักหน่วยงานของเราเเค่ไหน (ไอสัสซวยเเล้วไง) ก็บอกเค้าไปว่าไม่รู้ครับ ๕๕๕ เค้าก็บอกว่าไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่จะเล่าให้ฟัง โอ้โห โคตรเเสนดีไม่ว่าเเถมเข้าใจพวกเราอีก พูดคุยยิ้มแย้มแจ่มใส่ตลอด เค้าก็เล่าว่าโครงสร้างมันเป็นยังไงหน่วยไหนทำอะไรบ้างเเบบสรุปๆ ก็ฟังๆไปเเต่ก็ไม่ค่อยรู้เรื่องหรอก เเล้วเค้าก็ให้หนังสือมาเล่มนึงเป็นงบสิ้นปีในนี้ก็จะมีเนื้อหาเกี่ยวกับกระทรวงด้วย